Over brieven en een brug

Jarenlang schrijf ik al. Bijvoorbeeld op mijn blog Avonturen in Andersland over de superspannende avonturen die ik beleef met en door mijn gehandicapte zoon Bram. Het schrijven op dat blog is voor mij een uitlaatklep en blijkt voor anderen een bron van vermaak (en wellicht soms inspiratie) te zijn.

Nu woont zoonlief inmiddels al een tijd niet meer thuis. De avonturen met hem zijn niet op, maar wel dunner gezaaid. Of ze lijken heel erg op eerdere avonturen. 

Zo weet ik niet of u nu nóg een keer wilt lezen over het gegeven dat Bram iemand die hij niet kent, geen hand geeft. En dat dat tot grappige situaties kan leiden, weet u inmiddels ook wel. Dus met dat verhaal van laatst bij die passing van zijn semi-orthopedische schoenen, toen hij die mevrouw geen hand wenste te geven, maar wel een voet, daarmee wilt u liever niet lastig gevallen worden. En dat hij haar bij het weggaan wel een hand gaf, omdat hij die mevrouw nu wél kende, is niet bepaald verrassend voor u.

Ik vond het nog steeds vreselijk grappig. Gelukkig maar, want ík ga dit nog duizend keer meemaken. 

Maar u? U hebt er écht genoeg van, van dit soort verhaaltjes. U bent toe aan het grotere werk. U bent toe aan meeslepend proza over mijn andere avonturen, bijvoorbeeld over mijn avonturen als gemeenteraadslid. U wilt achter de schermen kijken. In doofpotten koekeloeren. Ranzige roddels horen. 

Dat komt vanaf nu helemaal in orde. Want vanaf nu zal ik regelmatig op dit blog schrijven. Over mijn andere avonturen. En over mijn gedachten. Want ik vind dat u daar een beetje recht op heeft. In elk geval die 457 inwoners van onze polder die in maart 2014 hun stem op mij uitbrachten. 

Een mooi bruggetje vanuit Andersland naar dit nieuwe blog is de brief die de gemeenteraad kreeg van Jeroen (niet zijn echte naam). Jeroen heeft een verstandelijke beperking, net als Bram. Hij schreef een tijdje geleden een brief aan de burgemeester en aan ons. Hij stelde ons op de hoogte van zijn aankomende vertrek naar een andere gemeente. Dit vanwege het gaan samenwonen met zijn verloofde! Hij wilde ons nog in de gelegenheid stellen afscheid van hem te nemen, maar dat bleek achteraf toch niet door te kunnen gaan. 

De brief van Jeroen raakte bij mij een gevoelige snaar. Dit omdat uit de brief bleek dat hij ondanks zijn beperking écht bezig was zijn eigen plekje onder onze gezamenlijke zon in te nemen. Prachtig!

De brief van Jeroen raakte ons allemaal, dat bleek al snel. Iedereen had het erover. Ik merkte dat iedereen het fijn vond een keer zo’n positieve brief te krijgen. Samen vulden we een grote kaart met handtekeningen en we stuurden hem naar Jeroen.

Brieven krijg je als raadslid genoeg. Het zijn meestal zakelijke brieven. En als het persoonlijke brieven zijn, gaat het altijd over zaken die niet goed zijn gegaan, of niet goed genoeg zijn gegaan. En of die brieven nu terecht zijn of onterecht, ik vind het altijd heel spijtig om te moeten lezen dat mensen niet tevreden zijn. 

Het is een gegeven dat wij in onze samenleving vooral kijken naar wat er niet goed gaat. Waar er verbeterpunten zijn. Leermomenten. Dat is prima. Dat moet ook. Schroom dus vooral niet om die brieven te blijven schrijven!

Maar: het is ook wel eens fijn (gezond wellicht) om zaken van de zonnige kant te bekijken. Te benoemen wat er goed gaat. Onze zegeningen te tellen. Maar daar besteden we niet zo veel aandacht aan. Mopperen is makkelijker. Zo worden we nu eenmaal geprogrammeerd in de loop van onze levensjaren.

Jeroen en Bram en de andere bewoners van Andersland kunnen dat veel beter dan wij, kijken naar wat er wel goed gaat, dat is mijn overtuiging. Net als babies en jonge kinderen staan zij nog in de fabrieksstand. In de meestal-tevreden stand.

Pharrell Williams - Happy 
It might seem crazy what I'm about to say

Sunshine she's here, you can take a break